พี่รู้ตั้งแต่วันแรกว่าน้องเป็นคนมีปีก ทุกครั้งที่พี่มองเข้าไปในแววตา พี่เห็นปีกเล็กๆคู่นั้นกระพือน้อยๆอยู่ตลอดเวลา มันแสดงให้เห็นอยู่เสมอว่าหนูพร้อมที่จะบิน
ความกระตือรือร้นอยากบินของหนูมันทำให้คนไม่มีปีกอย่างพี่อยากที่จะบินได้ไปด้วย อยากเห็นเส้นขอบฟ้าอย่างที่น้องอยากเห็น
ตลอดเวลาที่น้องเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าและคิดถึงช่วงเวลาที่ได้บินอยู่บนนั้น แน่นอนว่าบางครั้งอาจจะต้องอดทนกับความอิจฉาของคนไม่มีปีกและบรรดาคนที่ไม่คิดว่ามนุษย์อย่างเราๆควรจะบินไปบนท้องฟ้า
แต่วันใดที่น้องตัดสินใจที่จะบิน อย่าบินให้ต่ำ เพราะมันจะไม่พ้นหอกแหลมที่คอยทิ่มแทงอยู่ข้างล่าง จากพวกคนไม่มีปีกทั้งหลาย
แต่พี่ก็ไม่ได้อยากให้น้องบินสูงเกินไป เพราะตัวน้องเองอาจจะทนความร้อนของดวงอาทิตย์ไม่ไหว และร่วงหล่นลงมาง่ายๆ
ในทุกช่วงเวลาที่บิน จดจำภาพท้องฟ้าสวยงามข้างตัวน้องไว้ บางครั้งทุกอย่างระหว่างทางมันสำคัญกว่าจุดหมายปลายทาง
ไม่วันใดวันหนึ่งน้องจะต้องไปถึงปลายทาง และถ้ามันไม่ได้สวยงามอย่างที่คาดหวังไว้ จำคำพี่ไว้ อย่าลืมระหว่างทาง อย่าลืมความรู้สึกอยากบินที่เรามีมาตั้งแต่เริ่มมีปีก
ไม่วันใดก็วันหนึ่ง วันเวลาจะขโมยกำลังวังชาจากน้องไป ถึงวันนั้นน้องอาจจะบินไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร อย่าให้ความรู้สึกที่อยากบินและมโนภาพท้องฟ้ารอบกายในขณะที่บินมันหายไป
เพราะถึงวันนั้นน้องจะเป็นอีกหนึ่งแรงบันดาลใจให้คนมีปีกรุ่นใหม่ๆบินไปพิสูจน์ความงามของเส้นขอบฟ้ากันต่อไป
สุดท้ายพี่อยากจะบอกว่า ถ้าเกิดมามีปีกก็อย่ากลัวที่จะบิน เพราะว่าท้องฟ้าไม่เคยมาหาเรา มีแต่เราเท่านั้นที่ต้องไปหา
*** ระหว่างบิน ถ้ามีเวลาพอที่จะก้มหน้าลงมา พี่จะยืนอยู่ตรงนั้นเสมอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น