วินาทีแรกที่ผมได้ยินชื่อหัวข้อที่ผมจะต้องถ่ายทอด ผมอดไม่ได้ที่จะเผลออมยิ้มที่มุมปาก เม็ดเลือดแดงของผมพากันวิ่งพล่านสูบฉีดไปทั่วร่าง ผมอยากจะบอกพวกคุณว่าผมกำลังมีความสุข สุขราวกับว่าผมกำลังอยู่ในสวรรค์ชั้นที่ไม่มีมนุษย์หน้าไหนเคยขึ้นไปถึง ความสุขที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพราะว่าผมมีอะไรคับข้องใจมากมายที่รอการถ่ายทอด ซึ่งก็หมายความว่าหัวข้อนี้ไม่ได้ “เข้าทาง” สำหรับผมแต่อย่างใดเลย แต่ความสุขนั้นมันเกิดขึ้นเพราะในขณะนี้หัวสมองผมว่างเปล่า ผมมองโลกในแง่ดีเกินไปจนบางครั้งแทบจะเรียกได้ว่ามองโลกแบบไม่มีแง่ ใครหน้าไหนก็รู้ว่าโลกใบนี้มันกลม ไม่มีแง่ไม่มีมุมใดๆ ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่เชื่อเช่นนั้น ก็แล้วคนมองโลกกลมๆอย่างผมจะไปมีอะไรคับข้องใจกับใครเขาได้ มองไปทางไหนก็มีแต่ความสบายใจทั้งนั้นและนั่นมันทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่ผมตระหนักถึงความเป็นตัวตนของผมแบบนี้ แต่ในขณะที่ผมกำลังดื่มด่ำกับความสุขอยู่อย่างอิ่มเอม ทันใดนั้นเอง ขนทั่วทั้งตัวของผมก็ลุกชันขึ้นมา สมองของผมสะดุ้งคิดขึ้นมาอีกครั้ง หรือว่า “โลกใบนี้” ที่ทางบรรณาธิการบอกผม มันจะไม่ใช่โลกใบเดียวกับที่ผมคิด ผมเองก็ลืมถามเสียด้วยว่าเขาหมายถึงโลกใบไหน เอ…หรือว่ามันมีแค่ใบเดียวนะ ไม่สิ ก็ไอ้ที่ผมอยู่มันคือโลกมนุษย์นี่นา เพราะฉะนั้นไอ้โลกที่สุนัขมันอาศัยอยู่มันก็น่าจะเป็นโลกสุนัข ส่วนไอ้โลกที่นกมันบินอยู่ก็น่าจะเรียกว่าโลกนก และผมก็เดาได้เลยว่ายังคงต้องมีอีกหลายโลกรวมอยู่ในจักรวาลนี้เป็นแน่แท้ โลกหมู โลกไก่ โลกเป็ด ก็น่าจะมีอยู่ แล้วบรรณาธิการเขาหมายถึงโลกใบไหน ใครจะไปรู้ได้
แต่ช้าก่อน ไม่ต้องหงุดหงิดกันไป คุณโชคดีแล้วที่ได้มาอ่านข้อเขียนของผมในวันนี้ ถึงแม้ผมเองจะไม่มีความคับข้องใจอะไรต่อโลกมนุษย์ แต่ผมก็จะขอตอบแทนพวกคุณที่เสียเวลามาอ่านบทความของผม ด้วยการนำเสนอความคับข้องใจของเพื่อนๆของผมแทน คุณอาจจะสงสัยกันว่า เพื่อนของผมคือใคร ผมก็ขอตอบว่า สิ่งมีชีวิตทุกชนิด ทั้งนก ทั้งปลา ทั้งหมู หมา กา ไก่ ก็เป็นเพื่อนของผมทั้งนั้น แต่วันนี้ผมคงจะนำเสนอได้ไม่ครบทุกชีวิต เพราะไอ้ที่ว่างก็เห็นจะมีแค่ นกฮูก ไก่ และปลาวาฬ สามคนเท่านั้นแต่แค่นี้ก็น่าจะพอนะ พวกคุณอาจจะหาว่าผมบ้าที่มีเพื่อนแบบนี้ แต่ผมจะบอกว่าโลกสมัยนี้อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้นครับ เด็กมัธยมต้นแถวซอยบ้านผมมันยังเป็นเพื่อนกับท่านนายกรัฐมนตรีได้เลย แถมมันยังเป็นเพื่อนกับศิลปิน ดารา นักร้อง อีกเป็นกระบุง ก็แล้วขนาดเด็กมัธยมต้นยังมีสังคมกว้างขวางขนาดนั้น ผมซึ่งเจนจบบทเรียนชีวิตมาแล้วแทบทุกบท เรียกได้ว่าจบมาแทบทั้งหมดที่มนุษย์เค้าเรียนกัน ทำไมจะมีเพื่อนเป็นสิงสาราสัตว์ไม่ได้ หรือคุณคิดว่าไง ว่าแต่ว่าถ้าย้อนหลังไปสักสิบกว่าปี ผมคงต้องไปนั่งริมตลิ่งมหาสมุทร(มันมีหรือเปล่าไม่รู้ เกิดมายังไม่เคยไปเหมือนกัน) เพื่อที่จะนัดคุยกับเพื่อนๆได้ครบทั้งสามคน (พวกมันไม่ชอบให้ผมเรียกพวกมันว่า “ตัว”) แต่ยุคสมัยนี้มันถึงยุคอวตารกันแล้วล่ะครับ เราก็แค่นัดหมายเวลากันให้ดี จากนั้นก็ใช้วิธีของแต่ละคน (ตัว) ว่าจะ “Access” เข้ามาในโลกอวตารด้วยวิธีไหน มาตามผมมาดีกว่า
######## รอติดตามอ่านในการรวมเล่มเดือนธันวาคม 2553 นี้ครับ ^ ^ ###########
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น