รวมเล่ม 4.ตัวเองรักเค้ามากแค่ไหน

เธอถามผมว่า "ตัวเองรักเค้ามากแค่ไหน" ผมนิ่งเงียบ ความคิดวนเวียนอยู่ในหัวสมอง ผมรู้และผมทราบความรู้สึกของผมดีว่ารักเธอมากแค่ไหนแต่แค่หาคำตอบที่เหมาะสมให้กับเธอไม่ได้เท่านั้นเอง สองปีที่แล้ว ครั้งแรกที่เราเจอกัน เธอแตกต่างจากที่ผมจินตนาการไปนิดหน่อย แต่ผมก็เลือกที่จะลองเสี่ยงคบกับเธอดูอย่างน้อยๆเธอก็แตกต่างกับทุกคนที่ผมเคยผ่านมา ห้าคืนบนเกาะเสม็ดทำให้ความสัมพันธ์ของเรารุดหน้าไปมาก มากเกินกว่าที่ผมจะจินตนาการออกซะอีก จากที่เคยแต่ใช้โทรศัพท์ msn e-mail ย่นระยะความคิดถึง แต่ 5 วันนั้นเราไม่ต้องคิดถึงกัน เพราะเราใช้ชีวิตใกล้ชิดกันในแบบที่ทะเลกับหาดทรายยังไม่ใกล้ชิดกันเท่ากับเรา แต่หลังจากนั้นหน้าที่การงานก็ทำให้เราต้องห่างกันไปคนละที่ สาบานเลยว่าถึงตรงนั้นผมจินตนาการไม่ออกว่าความรักของเราจะเป็นอย่างไรต่อไป ในขณะที่ผมจินตนาการได้ว่าสำหรับเธอ ผมคือคนที่เธอรัก

ผมว้าวุ่น คิดอะไรไม่ออก หัวใจและสมองของผมทำสงครามเย็นกันอยู่ตลอดเวลา ภายนอกเธอแตกต่างจากที่ผมจินตนาการไว้ แต่ภายใน ผมคงหาใครที่ดีกว่าเธอไม่ได้ ทุกอย่างตรงกันข้าม และผมต้องเลือก แต่เวลาและคนบนฟ้าไม่ได้ให้โอกาสผมมากมาย ไม่กี่เดือน(วัน?) เธอก็ย้ายมาทำงานอยู่ใกล้ผม เราตัดสินใจย้ายมาอยู่ด้วยกัน 2 คนที่ apartment ใกล้ๆที่ทำงานของเราสองคน และแล้วเธอสอนให้ผมรู้จักคำ 2 คำที่ผมไม่เคยรู้จัก.... "ครอบครัวและชีวิตคู่"

เวลา 2 ปีผมรู้จักชีวิตมากขึ้นในแบบที่ทุกๆคนคงจินตนาการไม่ออก เป็น 2 ปีที่ผมโตเร็วที่สุดทั้งร่างกายและจิตใจ ได้สัมผัสอารมณ์ดีใจในแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้น และเสียใจในแบบดำดิ่งลงไปในความอ้างว้างของอารมณ์ จากที่เคยทะเลาะกันมาตลอดในทัศนคติทุกๆเรื่อง ผมอยู่กับเธอไปวันๆ แต่เธออยู่กับผมด้วยหวังว่าจะใช้ “ชีวิตคู่” กับ "ผม" คนที่เธอคิดว่าเป็น "คู่ชีวิต"

และแล้วความดีของเธอ ก็ทำให้ผมค่อยๆเปลี่ยนไป เมื่อเวลาผ่านไปความจริงจังของความสัมพันธ์เติบโตในแบบทวีคูณ พ่อ แม่ พี่ น้อง ครอบครัว ของเธอ ก้าวเข้ามาเป็นตัวละครใหม่ๆในชีวิตผม และทุกๆตัวละครที่เธอพาเข้ามา สอนให้ผมรู้จักคำว่า “จริงใจ”

จริงใจในแบบให้ใจกันจริงๆ ผมอบอุ่นและรู้สึกได้ถึงความรู้สึกดีๆที่ทุกคนถ่ายทอดทางแววตา มันมีค่ากับคนที่รักความสันโดษ มันมีค่าพอที่จะเปลี่ยนความคิดของผม และแล้วผมตัดสินใจบอกกับตัวเองว่า เธอคือคู่ชีวิต

เธอเคยถามว่า "ตัวเองคิดว่าจะหาคนที่ดีกว่าเค้าได้หรือเปล่า" ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะไม่ได้คิดจะหาคำตอบ "แล้วตัวเองล่ะ" ผมถามกลับไป เธอยิ้มๆไม่ได้พูดอะไร ผมหวังว่าเธอจะไม่ไปหาคนที่ดีกว่าผมเช่นกัน เพราะถ้าเธอตัดสินใจไปหา มันคงง่ายพอๆกับหาต้นมะพร้าวที่ชายหาดพัทยา

มาถึงวันนี้ 2 ปีผ่านไป เราสองคนมาถึงวันที่แค่มองหางตากันก็เข้าใจ แต่เธอก็ยังคงถามผมอยู่ดี "ตัวเองรักเค้ามากแค่ไหน"
ผมตอบตัวผมเองในใจ "เค้าจินตนาการไม่ออก ว่าในวันที่เราไม่รักกัน เค้ายังอยากจะตื่นขึ้นมาบนโลกใบที่ไม่มีตัวเอง หรือว่าจะจมอยู่ในความฝันที่เราสองคนยังรักกัน อย่างไหนจะดีกว่ากันนะ ความสุขในฝันกับความจริงที่ทุกๆวันปวดร้าว อย่างไหนดีกว่ากันนะ

"ตัวเองรักเค้ามากแค่ไหน" เธอยังคงถามอยู่อย่างนั้น ผมหันไปยิ้ม มองตาเธอ "ตัวเองจินตนาการไม่ได้หรอกว่าเค้ารักตัวเองแค่ไหน เค้าก็อธิบายไม่ถูก ไม่รู้จะเปรียบเทียบกับอะไร เพราะเค้ายังไม่เคยเห็นอะไรที่มันมากเท่านี้เลย "