เช้าตรู่เข้ามาเยือนเราเป็นครั้งที่สองในดินแดนแห่งนี้ บรรยากาศยามเช้ายังคงสดใสไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผิดแผกแต่ว่าวันนี้เรามีนัดกับที่พักที่ใหม่ซึ่งวางตัวอยู่ที่หาดทับแขกซึ่งเราทนไม่ไหวที่จะรอจึงได้ขับรถมาชมบรรยากาศตั้งแต่เมื่อวานและแทนที่มันจะช่วยดับไฟแห่งกิเลสในใจ มันกลับทำให้ทุกๆอย่างคุโชนขึ้นไปมากกว่าเดิม ด้วยความสวยที่ไม่สามารถละสายตาได้แม้วินาที
เราเดินทางมาถึงที่พักใหม่หลังจากรับประทานอาหารเช้าและร่ำลาจากที่พักเก่า สายๆวันนี้เรามีโปรแกรมที่จะออกทัวร์อีกครั้งและทัวร์ครั้งนี้เป้าหมายอยู่ที่เกาะห้อง ซึ่งเป็นเกาะที่มีชายหาดที่สวยงามที่สุดในบริเวณนี้ และหลังจากเก็บกระเป๋าและสัมภาระทุกอย่างเข้าห้องเรียบร้อยแล้ว ผมไม่ลืมที่จะแอบส่งสายตาให้กับจากุซซี่ ขาว อวบ ที่วางตั้งตระหง่านอยู่ในห้องพักเพื่อให้เธอรู้ว่า ผมไม่ได้หลงลืมเธอและไม่ช้าก็เร็วเราคงได้มีค่ำคืนดีๆร่วมกัน
เราเลือกที่จะเหมาเรือหางยาวไปเที่ยวกันโดยไม่ได้ร่วมทัวร์กับคนอื่นเหมือนเมื่อวันที่ผ่านมา ภาพของเรือหางยาวในจินตนาการตอนแรกนั้นเป็นไปในทางเดียวกับเรือหางยาวที่วิ่งส่งผู้โดยสารในแม่น้ำหรือลำคลองที่เราคุ้นตา แต่สิ่งที่ได้พบตรงหน้านี้ต่างออกไป เรือลำที่จะนำเราสู่ท้องทะเลนั้นมีขนาดกว้างใหญ่กว่าเรือหางยาวที่พบเคยพบเห็นอยู่เกือบสองเท่าและที่สำคัญ มันมีหลังคา
ทางคนขับเรือแจ้งว่าเวลาที่ใช้ในการเดินทางอาจจะยาวนานกว่าการใช้เรือเร็ว เราสองคนไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเรื่องพวกนี้ บางครั้งคุณอาจจะคิดว่าสวรรค์คือพื้นที่ที่สวยงามและเหมาะแก่การไปเยี่ยมชม แต่เคยมีใครบอกคุณหรือเปล่าว่าเส้นทางไปสวรรค์นั้นอาจจะสวยงามกว่า และแน่นอนคุณไม่จำเป็นที่จะต้องรีบวิ่งเพื่อที่จะไปให้ถึงสวรรค์ในเมื่อการค่อยๆเดินก็ทำให้คุณพบกับความสุขในระหว่างที่ไม่ต่างกัน
ในขณะที่อยู่กลางทะเลนี้ เมื่อทางซ้ายก็เป็นทะเล ทางขวาก็เป็นทะเล เงยหน้าขึ้นไปก็มีแต่ท้องฟ้าไกลสุดลูกหูลูกตา ผมรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กเหลือเกินเล็กจนไม่น่าจะสร้างแรงกระเพื่อมใดๆให้กับโลกใบนี้ได้ ตัวอย่างง่ายๆคือถ้าผมกระโดดลงจากเรือและคืนร่างกายให้สู่ทะเลพร้อมทั้งปล่อยให้วิญญาณออกจากร่างไปสู่ที่ที่ควรไป ทะเลทั้งผืนและท้องฟ้าทั้งใบนี้ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็แล้วเราจะไปสนใจหรือยึดติดกับตัวตนทำไมกันนักในเมื่อเราเองก็ตัวเล็กเสียขนาดนี้ คุณว่าไหม
ระหว่างที่เรือหางยาวกำลังขะมักเขม้นลดระยะห่างระหว่างตัวเรากับหมู่เกาะนั้น ผมเห็นสิ่งมีชีวิตที่ผมไม่ค่อยจะได้เห็นในทะเลสักเท่าไร ผมเรียกมันว่าผีเสื้อผมไม่รู้ว่าปกติผีเสื้อในทะเลมีเยอะหรือน้อย แต่ใจกลางทะเลขนาดนี้ผมเพิ่งเคยเห็นมันเป็นครั้งแรก ผมเองไม่รู้ว่าผีเสื้อมีกำลังที่จะว่ายน้ำข้ามทะเลไปได้หรือไม่นอกจากผมแล้ว เจ้าผีเสื้อน้อยเองก็อาจจะไม่รู้ ผมเองก็ไม่กล้ายืนยัน อีกอย่างที่ผมไม่แน่ใจคือสายตาของผีเสื้อสั้นยาวแตกต่างจากเราหรือไม่ ตัวผมนั้นมองไม่เห็นฝั่งในขณะนี้และกะระยะทางไม่ได้แม้สักนิดว่าจะต้องใช้เวลาอีกสักเท่าไรเพื่อไปให้ถึงฝั่งเกาะที่ใกล้ที่สุด แล้วคุณคิดว่าผีเสื้อเห็นฝั่งหรือไม่ ถ้าบังเอิญมันไม่เห็น สิ่งใดกันเล่าทำให้เจ้าปีกน้อยตัดสินใจออกบิน ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น ผมยกย่องหัวใจผีเสื้อน้อยว่ากล้าแกร่งในชนิดที่ผมไม่มีทางเทียบ
เมฆและแสงอาทิตย์ยังคงทำหน้าที่แต่งแต้มผืนฟ้าและผืนน้ำให้งดงามดังเดิม ผมเริ่มสงสัยว่าถ้าไม่ได้มา เราจะเสียดายสักเพียงไหนที่ไม่ได้ชมความงามเหล่านี้ แต่ก็นั่นล่ะ ถ้าเราไม่ได้มาเราจะรู้ได้อย่างไรว่ามันสวย เราอาจจะไม่เสียดายเลยแม้แต่น้อย ใครเล่าจะรู้
เราเดินทางแวะเกาะผักเบี้ยมาก่อนหน้าแต่ไม่ได้พบกับอะไรที่ประทับใจจนน่าจะนำมาบอกกล่าว แต่เกาะลาดิงที่กำลังลิ้มรสอยู่ในขณะนี้มันต่างออกไป เนื่องจากนั่งท่องเที่ยวส่วนใหญ่มีเป้าหมายอยู่ที่เกาะห้อง เกาะลาดิงแห่งนี้จึงเป็นเพียงทางผ่าน แต่สำหรับเราที่เหมาลำเรือมาและไม่ได้เร่งรีบแม้สักนิด เราจึงมีเวลามากพอที่จะใช้เวลาอยู่กับเหล่าปลาสวยงามตัวน้อยที่เกาะแห่งนี้ ปลาเหล่านั้นไม่ได้ตื่นกลัวเราแต่อย่างใด มันเชื่องเสียจนเราคิดว่ามันถูกเลี้ยงด้วยมนุษย์มาตั้งแต่แรกเกิด แต่มาคิดดูอีกที ที่มันเชื่องและกล้ามากินอาหารกับมือเราขนาดนี้นั้น อาจจะเพราะมันไม่เคยรับรู้ถึงความโหดร้ายของเผ่าพันธุ์มนุษย์ก็เป็นได้มันจึงวางใจเราง่ายถึงเพียงนี้ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ การดำน้ำอยู่ท่ามกลางเหล่าปลาน้อยรวมทั้งการมองเห็นขนมปังแผ่นน้อยใหญ่ค่อยๆถูกรุมทึ้งจนมลายหาย
ไปตรงหน้า ดูจะเป็นความสุขที่เราไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบในเกาะเล็กๆแห่งนี้ แต่ความสุขที่ว่ากลับพองเต็มหัวใจจนดูเหมือนกับว่ามันจะใหญ่กว่าขนาดเกาะนี้ไปเสียแล้ว
ด้วยเวลาที่เรามอบให้กับเกาะนี้ค่อนข้างนาน ทำให้เวลาในการสนทนากับคนขับเรือก็เพิ่มมากขึ้นไปด้วย เราได้ทราบว่าบริเวณหมู่เกาะเหล่านี้มีการเก็บรังนกไปขายเป็นอีกหนึ่งการหารายได้ของชาวบ้านแถบนี้ด้วย การเก็บรังนกนั้น สามเดือนชาวบ้านถึงจะเก็บกันครั้งหนึ่ง เพื่อปล่อยให้รังนกใหญ่โตได้ขนาดที่ต้องการ และด้วยราคาอย่างถูกๆกิโลกรัมละไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสน ส่วนเพดานสูงสุดนั้นขึ้นไปจนถึงกิโลกรัมละสี่แสนบาท นั่นทำให้ในเรือทุกลำมักจะมีปืนอยู่ด้วย แน่ล่ะทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเงิน ไม่มีคำว่าปราณีใดๆทั้งสิ้น
ปืนช่วยแสดงอาณาเขต ปืนช่วยแสดงความเป็นเจ้าของ แต่เราหลงลืมไปหรือเปล่าว่า รังนั้นไม่ใช่ของพวกเราเลยสักนิด เจ้านกน้อยจะคิดอย่างนั้นหรือเปล่านะ หรือมันเองก็ไม่ถูกกับปืนเช่นเดียวกัน
หลังจากเดินทางออกจากเกาะลาดิง เรือหางยาวคู่ใจนำเราไปพบกับ "ลากูน" ซึ่งในภาษาไทยอาจจะหมายความถึง ทะเลใน หรือทะเลปิด ซึ่งอยู่ภายในภูเขานั่นเอง เหตุที่มีทะเลในนั้นด้วยก็เนื่องมาจากอาจจะมีถ้ำหรือช่องว่างที่น้ำทะเลจากด้านนอกสามารถผ่านเข้าไปในหมู่เขาเหล่านั้นได้ นั่นทำให้มีความงามตามธรรมชาติเกิดขึ้นในอีกรูปแบบหนึ่ง ลากูนมีทั้งในแบบที่มีน้ำอยู่ตลอดเวลา และในแบบที่มีช่วงเวลาที่น้ำลงจนสามารถเดินเข้าไปได้ ซึ่งลากูนของเกาะห้องเป็นเช่นนั้น เราจึงมีเวลาชมที่ค่อนข้างจะจำกัดเพราะถ้าทอดเวลานานเกินไปจะไม่สามารถนำเรือออกจากลากูนนี้ได้เมื่อถึงเวลาน้ำลง เราจึงจำต้องตัดใจจากที่นี่และมุ่งหน้าสู่เกาะห้อง เป้าหมายที่แท้จริงของการเดินทางครั้งนี้
เรามาถึงเกาะห้องพร้อมกับภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น เกาะห้องมีชายหาดขาวที่ค่อนข้างยาวในแบบที่เราไม่เคยเห็นมาก่อนในทริปนี้ เหล่านักท่องเที่ยวต่างชาติอาบแดดกันอย่างสำราญใจทั่งไปทั้งหาด และนั่นเป็นข้อดีที่เราสองคนจะหาที่หลบแดดนอนสงบๆได้อย่างแน่นอนเพราะว่าเรากับพวกตาน้ำข้าวไม่ได้มีเป้าหมายเดียวกัน ผมมองหาคนไทยก็พบว่าแทบจะไม่เห็นเลยสักคน การมองหาคนไทยในที่แบบนี้นั้นค่อนข้างง่ายดาย เพียงคุณมองหาผู้หญิงที่ไม่ได้ใส่บิกินี่ ถ้าพบเมื่อไรก็ค่อยไปลงลึกดูอีกที่ว่าเป็นคนไทยหรือไม่ แต่ครั้งนี้ผมไม่พบผู้หญิงที่ไม่ใส่บิกินี่แต่อย่างใด ใครบางคนอาจจะเถียงผมว่า สาวไทยอาจจะใส่บิกินี่ก็ได้ถ้าหล่อนมั่นใจในรูปร่างของตัวเอง สำหรับผมนั่นไม่ใช่ปัญหา แต่มันคือรางวัลชิ้นงามสำหรับดวงตาคู่นี้ของผมต่างหาก คุณว่าอย่างนั้นไหม
ในฐานะที่ผมเป็นนักท่องเที่ยวคนไทยเพียงไม่กี่เปอร์เซ็นต์บนเกาะห้องแห่งนี้ ผมขออนุญาติภูมิใจในทะเลของไทยอย่างเต็มภาคภูมิเสียหน่อย เพราะผมเชื่อว่าถ้ามันไม่มีอะไรที่ดีจริงๆ เหล่าผู้คนหลายสัญชาติคงไม่มุ่งหน้ามากันมากถึงเพียงนี้ ทั้งๆที่ช่วงนี้ทางภาคใต้ของเรามีภัยธรรมชาติโจมตีกันอย่างที่เป็นข่าว และผมเสียดายจริงๆถ้าเราที่เป็นเจ้าของประเทศเองยังไม่มีโอกาสได้ลิ้มลอง
ทั้งๆที่ผู้คนมากหน้าหลายตาข้ามทวีปกันมาเยือนถึงที่นี่
ผมเผลอหลับไปไม่รู้ตัวใต้ต้นไม้ชายหาดเกาะห้องแห่งนี้ เพียงสะดุ้งตื่นและลืมตัวขึ้นมาอีกครั้งผมนึกว่าตัวเองอยู่บนสวรรค์ ก็จะไม่ให้คิดได้อย่างไรในเมื่อนางฟ้าน้อยใหญ่ต่างลงเล่นน้ำ นอนอาบแดด หรือเดินโชว์เรือนร่างกันอย่างเต็มสายตา ผมลองหลับตาแล้วใช้หูเป็นช่องทางหลักในการรับความสุขอีกสักครั้ง เสียงคลื่นและเสียงหัวเราะถูกป้อนเข้าสู่สมองและได้ผลลัพธ์ตอบมาว่ามันไม่น่าจะใช่สวรรค์ แต่อาจจะเป็นทะเลที่ใดสักแห่ง ปกติเวลาที่ผมหลับตาฟังเสียงต่างๆจากหูฟังที่เสียบคอมพิวเตอร์อยู่นั้น ถ้าผมเผลอลืมตาเมื่อไร ผมมักจะถูกทำร้ายด้วยภาพตรงหน้าทุกครั้ง เพราะผมก็จะพบเจอเพียงจอคอมพิวเตอร์ที่ไม่ได้มีตื้นลึกหนาบางแต่อย่างใด โดดเดี่ยว อ้างว้าง เงียบเหงา แตกต่างจากสิ่งที่หูได้ยินอยู่มาก ผมปล่อยให้หูทำหน้าที่อีกสักพัก เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ผมจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง คุณน่าจะพอจินตนาการได้ว่าผมได้เห็นอะไรบ้างตรงหน้า ผืนฟ้า ผืนน้ำ ชายหาด แสงอาทิตย์ ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ตรงหน้า นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ผมเอื้อมมือไปสัมผัสทรายตรงหน้าอีกครั้ง ใช่ทรายจริงๆ และเพื่อความแน่ใจ ผมลุกเดินลงไปสัมผัสผืนน้ำตรงหน้า...เพื่อให้แน่ใจว่า นี่มันทะเลหรือสวรรค์กันแน่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น