ในวันนี้ ฉันรู้ เธออยู่ห่าง
ฉันอ้างว้าง ยามนี้ เธออยู่ไหน
ทำได้เพียง แค่คิดถึง เธอในใจ
หวังเอาไว้ สักวันหนึ่ง คงพบกัน
ในวันนั้น เราสนิท ชิดเพียงเพื่อน
ต่างคอยเตือน เวลาเผลอ ทั้งเธอฉัน
เวลาผ่าน ขยับชิด คิดคบกัน
ข้ามฝั่งฝัน คำว่าเพื่อน เลื่อนเป็นแฟน
ไม่เคยห่าง แม้สักนิด ยามเราคบ
เฝ้าคอยพบ คอยเจอ คอยหวงแหน
ลิ้นไม่ไต่ ไรไม่ตอม ทุกดินแดน
ประคองแขน จับมือ คือรักเธอ
แม้บางวัน มีบ้าง อาจทะเลาะ
ฉันยิ้มเยาะ เธอยิ้มหยัน กันเสมอ
แต่สุดท้าย ที่เราพบ ที่เราเจอ
มันก็คือ ฉันและเธอ เผลออารมณ์
ยิ่งนานวัน เราสอง ยิ่งใกล้ชิด
ห่างเพียงนิด เหมือนรอยแผล เป็นสะสม
เปรียบดังโดน มีดโกนน้อย ที่แสนคม
บาดลึกจม ที่ตรงกลาง หว่างหัวใจ
เมื่อแรกรู้ ว่าคนรัก ต้องไกลห่าง
ใครรู้บ้าง ทั้งสองข้าง น้ำตาไหล
หยดน้อยน้อย ปล่อยรินท่วม ทั้งดวงใจ
หวังจะให้ ช่วยชะล้าง ความทรงจำ
เวลาผ่าน เนิ่นนาน ไม่เห็นหน้า
อยากจะรู้ เพียงแค่ว่า เธออยู่ไหน
จะรอคอย อย่างเดียวดาย ตลอดไป
แต่ต้องรอ ถึงเมื่อไร ไม่รู้เลย
ถึงวันนี้ น้ำตาแห้ง จนเหือดหาย
ความเหงาคลาย เปลี่ยนเป็นเรียบ และเงียบเฉย
ไม่รู้ร้อน ไม่รู้หนาว ไม่เหมือนเคย
รอความรัก เจ้าเอย คืนกลับมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น