พี่รู้หรือเปล่าว่าคนเราทุกคนเติบโตขึ้นได้อย่างไร ด้วยเวลาที่ผ่านไปในทุกวินาทีไม่ได้ทำให้เราโตขึ้น เราแค่แก่ลงต่างหาก ด้วยอาหารทุกมื้อที่เรากินเข้าไปมันก็ไม่ได้ทำให้เราโตขึ้น เราแค่ตัวใหญ่ขึ้นต่างหาก แล้วอะไรกันแน่นะที่ทำให้เราโตขึ้น สำหรับเราสองคน เรื่องราวทุกๆเรื่องราวที่เราก้าวผ่านในทุกวินาทีต่างหากที่ทำให้เราสองคนเติบโตขึ้น เราสองคนตระเวณท่องเที่ยวมาทุกภาคของประเทศ มุ่งมั่นเดินทางแสวงหาความหมายของชีวิตและประสบการณ์ร้อยพันที่จะทำให้เราเติบโตอย่างเข้มแข็ง และทุกที่ที่เราไปเยือนเรามักจะได้สิ่งนั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งการมาเยือนเกาะที่เต็มไปด้วยต้นมะพร้าวแห่งนี้
พี่รู้หรือเปล่าว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในตัวมนุษย์คืออะไร สิ่งที่พวกเราทุกคนหวงแหนที่สุดคืออะไร สำหรับเราสองคนคำตอบคือหัวใจ แต่ก็แปลกที่ถึงแม้ของสิ่งนี้จะสำคัญที่สุดจนบางคนไม่กล้าแม้แต่จะ "เปิดใจ" แต่เราสองคนกลับพร้อมที่จะ "ให้ใจ" ไปกับทุกคนที่เราคิดว่าเค้า "จริงใจ" แน่นอนบางคนอาจจะดูแลเราสองคนไม่ดีทำให้เราสองคนต้อง "เจ็บใจ" แต่เราสองคนก็ไม่เคยระวังไปมากกว่าเดิมเพราะเรารู้ว่าเราไม่ได้เป็นคนที่ให้ใจใครง่ายๆ เราเลือกแล้วที่จะ "วางใจ" กับคนที่เรามองแล้วว่า "ไว้ใจ" ได้เท่านั้น แต่ก็อย่างที่พี่รู้ มนุษย์กับทะเล ชาวเลอย่างพี่คงรู้ดีอยู่แล้วว่าเรา "เชื่อใจ" อะไรได้มากกว่า
พี่รู้หรือเปล่าว่าเราสองคนไว้ใจพี่ตั้งแต่ที่เราคุยกันก่อนที่เราจะมาถึงเกาะแห่งนี้แล้ว เราไว้ใจพี่ผ่านเทคโนโลยีโดยไม่เคยเห็นหน้ากันสักนิด และเมื่อวินาทีแห่งการพานพบมาถึง เราสองคนรู้ตัวทันทีว่าเราไม่ได้ไว้ใจคนผิดแต่อย่างใด ทุกสิ่งที่พี่และครอบครัวแสดงออกต่อเราสองคนเราสัมผัสได้เสมอว่ามีความจริงใจฉาบมาด้วยตลอดเวลา กับข้าวของแม่ทุกอย่างเราสัมผัสได้ด้วยปลายลิ้นแต่รับรู้ได้ด้วยใจว่าแม่ทำทุกจานอย่างใส่ใจ วินาทีที่พี่พูดว่าให้เป็นกันเอง ใช้ชีวิตให้เหมือนบ้าน เหมือนพี่เหมือนน้อง เราสองคนตัดสินใจทันทีที่จะเชื่อ แต่ด้วยการที่เรายังคงต้องกินข้าวสองคนและไม่ได้ช่วยเก็บจาน เราสองคนจึงยังคงรู้สึกว่าพี่ไม่ได้ให้ใจเรามากกว่าลูกค้าทั่วไปในขณะที่เราสองคนให้ไปมากกว่านั้น
และแล้วเราสามคนก็มีโอกาสได้กินข้าวร่วมกัน พี่รู้หรือเปล่าว่าคนเราไม่ได้เติบโตขึ้นเพียงเพราะประสบการณ์ดีๆเท่านั้น ประสบการณ์ร้ายๆกลับยิ่งทำให้เราโตเร็วกว่าเดิมแบบก้าวกระโดด เหตุการณ์ทุกอย่างสร้างความผิดหวังให้กับเราทุกคนว่าสุดท้ายแล้วมนุษย์ยังคงน่ากลัวกว่าทะเล สึนามิยังมีลางบอกเหตุแต่มนุษย์ใจทรามไม่เคยเตือนเราเช่นนั้นเลย แต่หลังจากสึนามิผ่านไป นักท่องเที่ยวยังคงกลับมาหาทะเลเช่นเดิม มันเพราะอะไรกันนะ ทำไมพวกเราทุกคนจึงเลือกจดจำแต่สิ่งที่สวยงาม พี่คิดว่าเพราะอะไรกันนะ
เราสองคนเองก็เลือกจดจำแต่สิ่งที่สวยงาม พี่รู้ไหมว่าทำไม ชีวิตคนมันสั้นเหลือเกินพี่เอ๋ย ถ้าเราต้องตกอยู่ในวังวนของความไม่เชื่อใจสิ่งต่างๆรอบกาย เราคงไม่สามารถจะก้าวไปข้างหน้าได้อย่างแน่นอน แล้วพี่ล่ะเลือกมองที่ส่วนไหน เมื่อพี่อ่านจบพี่คงรู้แล้ว่วาจะวางเราสองคนไว้ตรงไหน ลูกค้าหรือว่าพี่น้อง แต่สำหรับเราสองคน เรารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพี่และครอบครัวอยู่ตรงไหน สำหรับเราสองคนถ้าลองเรียกใครว่าพี่ ว่าพ่อ หรือว่าแม่แล้ว ความหมายไม่เคยผิดเพี้ยน เรียกอย่างไรเราสองคนรักอย่างนั้น และด้วยความที่เราเป็นอย่างนั้น เราไม่เคยสบายใจที่พี่ต้องชดใช้กับสิ่งที่พี่ไม่ได้เป็นคนทำ เราสองคนไม่มีอะไรจะมอบให้ แต่ขอส่งน้ำใจดีๆที่พี่มอบให้ ส่งกลับคืนมาภายในจดหมายนี้ เราขอร้องให้พี่รับน้ำใจของเรากลับไปโดยไม่อิดออดแม้เพียงนิด เพราะนี่เป็นสิ่งง่ายๆเพียงสิ่งเดียวที่มนุษย์ยังคงให้กันได้บนโลกที่สวยงามใบนี้
สุดท้ายอยากให้พี่และครอบครัวรู้ไว้เสมอว่า อย่าสิ้นหวังในความดีของมนุษย์ ไม่ว่าเหตุการณ์ร้ายๆจะผ่านเข้ามามากเท่าไรก็ตามเพราะวันนึงมันก็จะต้องผ่านไป เหลือทิ้งไว้เพียงประสบการณ์ที่ทำให้พวกเราทุกคนเติบโต ขอเพียงพี่เชื่อในความสวยงามของทะเลมากกว่าที่จะจำติดตากับภาพสึนามิ ทะเลจะยังคงสวยงามเฉกเช่นนี้ต่อไป มนุษย์เองก็คงเช่นกัน พี่ว่าอย่างนั้นไหม
ถ้ามีใครถามเราสองคนว่า ไปสมุยมาเป็นอย่างไรบ้าง เราคงจะบอกแต่เพียงว่า "ไอทะเล" ที่นั่นมัน "ชื่นใจ" มากจริงๆ
กับสิ่งที่เสียไป กับบางอย่างที่ได้กลับคืนมา มันช่างมีค่ามากกว่า สิ่งที่เสียไปซะอีก กับเหตุการณ์ที่พบเจอ มันทำให้เราจะได้ไม่ลืมกัน
ตอบลบ