"จุดสูงสุดของชีวิต"
เปรียบไปก็เหมือนกับยอดเขา
ทุกๆคนต่างอยากจะไปสัมผัส
ตั้งหน้าตั้งตา มุ่งหน้าไปหายอดเขา
จนกระทั่งวันนึงก้าวไปถึง
ดีใจอยู่ชัวครู่นึง
มองไปรอบๆกาย
ไม่เห็นใครอีกแล้ว
เพื่อนๆ ครอบครัว
สิ่งต่างๆรอบกาย
"หายไปหมด"
ระหว่างทางขึ้นมาไม่ได้สังเกต
ว่าใครตามเรามาบ้าง
มาทันหรือว่าไม่ทัน
"คิดถึงแต่ตัวเอง"
พอนึกได้ตัดสินใจเดินลงจากยอดเขา
มาคราวนี้ไม่ได้มีความมุ่งมั่นที่จะไปสู้จุดหมายเป็นแรงผลักดัน
แต่ใช้ความอิ่มเอิบที่เพิ่งไปสู่จุดสูงสุดมาเป็นแรงผลักดัน
คราวนี้ไม่เดินเร็วเหมือนตอนขึ้น
แต่เดินช้าๆชมวิวข้างทางไปเรื่อยๆ
ได้ความสุขกายสบายใจ ถึงข้างล่างช้าหน่อย
แต่ไม่ขาดหายอะไรไป
"นั่นก็เหมือนชีวิต"
วัยหนุ่มที่มุ่งหาความสำเร็จจนลืมไปทุกอย่าง
แต่ถ้าใครโชคดีที่ไปถึงเร็ว
อาจจะมีเวลาพอที่จะเดินกลับมา
ชมวิวหรือพบปะเพื่อนๆที่ยังไปไม่ถึง
แต่ถ้าใครไปถึงช้าหรือว่าไม่ถึงก็อาจจะไม่มีโอกาสเหล่านี้
แต่มีไม่กี่คนหรอก
ที่จะได้ลงในทางเดียวกับที่ขึ้นไป
คิดดูให้ดีๆนะ
ถึงช้าหน่อย
แต่ถึงพร้อมๆกัน
และเห็นวิวไปด้วยกัน
น่าจะดีนะ
"หรือถึงแม้จะไปไม่ถึง"
แต่ระหว่างทางก็ยังได้ชมวิวที่สูงขึ้นมาเรื่อยล่ะน่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น